Het leven kent momenten van leegte en eenzaamheid, gevoelens die ons diep kunnen raken. Tegelijkertijd zoeken we vaak naar een roes, een staat van vervoering, om aan deze kwetsbaarheid te ontsnappen. Dansen, bidden, vrijen, drinken of zelfs middelengebruik kunnen ons tijdelijk wegnemen van de leegte. De roes biedt echter meer dan een vlucht; het kan een poort zijn naar verbinding—met de natuur, met anderen, en zelfs met het heilige. Het geeft ons de kans om op te gaan in een groter geheel, een werkelijkheid die verder reikt dan onszelf.

De Bijbel spreekt op verschillende manieren over geestelijke vervoering. Denk aan Paulus, die tijdens zijn bekering dagenlang in een extatische staat verkeert. Of aan de menigten in het boek Handelingen, die zich laten meeslepen door de Blijde Boodschap van Gods nabijheid. Hier wordt de roes gepresenteerd als een bron van inspiratie en spirituele kracht, een moment van transformatie.

Tegelijkertijd waarschuwt de Bijbel ook voor de gevaren van roes—voor zinsbegoocheling en verslaving. Deze kant van de roes kan leiden tot vervreemding en verlies van controle. Dit roept de vraag op: is religie zelf een vorm van roes, een extatische ervaring die ons boven het dagelijkse uittilt? Of biedt religie juist een ontwaken, een heldere blik op de realiteit die ons dichter bij onszelf en bij God brengt? De roes heeft vele gezichten—als vlucht, verbinding, en als moment van reflectie. Hoe zien we haar in ons eigen leven?