Vrijdag 26 juni togen we met een groep uit de Dominicus naar de Trappisten in Zundert. Tuffend over de eerste platen van de Belgische wegen reden we via de afslag Meer het Brabantse land in. Althans, het gezelschap waarmee ik mij mocht laten vervoeren.
door: Marcel Sem Kok
Rust, ruimte en stilte zijn eigenlijk wel de kernwoorden die bij mij opkomen als ik aan dit weekend terugdenk. Weldadig bijna zo grootst als deze woorden daar in Zundert betekenis krijgen. Grootst ook de omschakeling naar een spiritualiteit die zo anders is dan in onze Dominicus en grootst ook de omschakeling naar het vaste ritme van de getijden. Daarbij het in stilte eten en het niet zoeken naar mooie woorden om de spiritualiteit vorm te geven, maar gewoon vaststaande teksten, met vaste melodieën. Het omhulde me, maar ik kwam er toch niet bij thuis.
Heel interessant was de ontmoeting met één van de paters en later ook uitgebreid met Gert, die ik al zo lang ken en dan nu opeens te zien in zo’n andere context en met zo’n interessant verhaal van zoeken en dwalen en van vallen en opstaan, maar wel heel bewust blijven kiezen voor het leven in de gemeenschap.
We hebben in groepjes stil gestaan bij Psalm 131 die een aantal van ons hervertaald hebben nadat we met elkaar verschillende vertalingen habben gelezen.
Ik sluit er zo mee af, maar voor ik dat doe toch nog iets over die weldadige stilte. Hoe verrijkend bleek deze voor mij te zijn om weer even bij jezelf te komen, te aarden en contact te maken met wat je voelt zonder dat je gedachten deze in de weg zitten of beter nog je gedrag waarmee je je dag zo vult en soms ook gewoon een vlucht is om maar niet stil te hoeven staan bij wat je eigenlijk voelt: de pijn, het verdriet, het gemis, het onbehagen en je boosheid. Ik raakte dit weer even aan en werd me er van bewust om die stilte zo nu en dan ook wat weer meer op te zoeken: goed naar mezelf te luisteren en mijn gevoel serieus te nemen omdat dit je zo veel vertelt.
Psalm 131 (eigen vrije vertaling)
Mijn gedachten zijn niet hooghartig,
Jaloers van aard en kwellend voor mezelf.
Ik waak ervoor dat ze niet met me aan
De loop gaan en ik ze steeds
Opnieuw afstem met de a/Ander.
Mijn gevoelens mag en moet ik
serieus nemen.
Ik beschadig mezelf en anderen
er niet mee en mag ze zien als
de motor van mijn bestaan.
Mijn gedrag is niet groter dan
Wat bij mij past en ik waak ervoor
Dat ze eerlijk en oprecht zijn.
Ik mag zijn wie ik worden wil
Met al mijn twijfels en verlangen
Steeds in verbinding met anderen
en die Ander in mezelf.
Marcel Sem Kok zingt in het Dominicuskoor en zocht afgelopen weekend de stilte in de Abdij Maria Toevlucht met 20 andere Dominicusgangers.
Volg ons op