Nu Pasen achter de rug is, genieten we van de aankomende lente. Hoe alles wat kaal was weer blad krijgt, is altijd weer een wonder. Alles wat groeit en bloeit: ieder voorjaar is het een feest om te zien.
Tegelijk hebben we zorgen om de natuur die steeds groter worden. De grenzeloze ontbossing, opwarming en vervuiling van de aarde, de lucht en de zee, het opraken van onze natuurlijke hulpbronnen, de uitstoot van CO2 door auto- en vliegverkeer, de klimaatverandering: al decennialang vragen ze onze aandacht en menige wereldtop is eraan gewijd. Toch lijken gemaakte afspraken door de realiteit snel te worden ingehaald. Zijn de ontwikkelingen nog te stoppen, nu telkens blijkt hoe slecht het gaat en hoe gehecht wij zijn aan onze levenspatronen? Hoe moeizaam veranderingen zich laten doorvoeren? De mens die de ‘kroon op de schepping’ werd genoemd, lijkt zich er fundamenteel van te hebben vervreemd.
Tussen Pasen en Pinksteren willen we ons bezinnen.
Hoe erg is het? Waar moed uit te putten?
Dat de Schrift met het scheppingsverhaal inzet, is opmerkelijk. Een verhaal, een lied is het, weten we, dat geen verslag is van de oorsprong van de aarde en al evenmin een antwoord op milieuvraagstukken. Een scheppingslied dat visionair wil zijn, dat wel. In een wereld, waar mensen elkaar van alles aandoen en waarover in de eerste hoofdstukken van de Thora al wordt verteld: de eerste leugens, de eerste doodslag, het eerste verraad, eerste zelfoverschatting en eigenwaan. Boven dat alles uit klinken de scheppingswoorden als een heimwee en een visioen tegelijk. En dat daar alle creatuur in mee doet, is wel bijzonder.
Deze woorden die ons telkens lijken te willen zeggen dat we meer gekregen hebben dan zelf gemaakt en ook meer te verwachten hebben dan we ervan maken, klinken niet één keer op in de Bijbelse verhalen, maar telkens opnieuw. Telkens als het niet goed gaat, treurt en kreunt de hele natuur mee en als er iets moois te gebeuren staat, jubelen de bergen mee. Tot het laatste Bijbel boek toe, dat nog altijd droomt van wat in het verschiet ligt: een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
We zijn er dus om zo te zeggen nog niet en ‘schepping’ is dus altijd groter nog dan natuur. Dan alles wat er te zien is.
Deze serie om na Pasen een nieuwe dag in te gaan en op weg naar Pinksteren de geest alvast te laten waaien. Omdat we hopen dat het leven altijd sterker is dan wat haar bedreigt.
Zo staan we op om ook ónze plaats opnieuw in te nemen. Als mensen, die willen zorgen voor onze aarde zowel als onze medemens.
Volg ons op