Volgende week gaan we richting Belgie en Limburg. Mijn jongste dochter zei vandaag: ik vind het eerlijk gezegd wel fijn dat we dichtbij huis blijven dit keer.
Ik begreep haar goed. Ik maak mij vreselijke zorgen over onze wereld die in brand staat. Waar te beginnen? Gaza? Syrie? Irak? Soedan? Nigeria? Het geweld is sinds deze week rechtstreeks onze huiskamers binn…engevlogen. We kunnen niet meer ontkennen of wegkijken. Of er langs leven.
Ik maak mij zorgen over de wereld. Dat is de sociaal wenselijkste versie. Het eerlijke verhaal is ook dat ik soms de ramen en deuren op slot zou willen doen, Nederland niet meer uit en mijn kinderen voorlopig dicht bij mij zou willen houden. Ik schaam mij ook voor die gedachten. Zovelen in de wereld leven met continue angst en trauma. Terwijl er een sluier van verdriet over Nederland en het dagelijks leven heen is gevallen voelt het ook onheilspellend. Net als toen na 9-11. Is dit pas het begin van nog veel meer?
Wat moet ik denken, wat kan ik als mini radertje in deze grote en complexe wereld doen? Tegen alle ellende in? Ik moest denken aan het filmpje van Jim Carrey dat een tijdje terug veel gedeeld werd op FB. Hij zegt hierin dat al onze handelingen voortkomen uit twee drijfveren. We handelen volgens hem of uit angst of uit liefde.
Wat houdt uit liefde handelen dan in? Ik denk dat het te maken heeft met
blijven hopen, blijven instaan voor en dromen van een mooie wereld. Niet cynisch worden of naar binnenkeren. Niet vechten, vluchten of bevriezen. Niet wegkijken of ontkennen. Oog hebben voor alles wat is. Alle narigheid en geweld maar ook al het moois. Dat we blijven kiezen voor en handelen uit het goede. Dat we blijven verbinden. Steeds weer beetjes liefde toevoegen. Delen met elkaar. Geven van je overvloed. Goed doen, op het goede hopen. Lef hebben als het moet. Dat we verschil kunnen maken voor en met elkaar. Toch wel. Soms even. Dat het wel degelijk uitmaakt wat je zegt. Wat je doet.
De woorden van het liedje` Put a little love in your heart’ zingen door mijn hoofd:
Another day goes by And still the children cry Put a little love in you heart If you want the world to know We won’t let hatred grow Put a little love in your heart And the world will be a better place
En voor nu voor al die slachtoffers en hun families wereldwijd bidden. Van die ene rampvlucht en al die andere rampen. Te veel om op te noemen. Gelovig of niet volgens mij bidden we allemaal. Ieder met eigen woorden, ieder op een eigen manier. De een heeft een echt adres en hoopt of vertrouwt op gehoor. De ander loopt rond met een zwaar en verdrietig hart. Weer een ander steekt een kaars op.
Ik steek een kaars op voor al die onvoltooide levens, al die mensen die plotseling en wreed uit het leven gerukt, voor hun families die met lege en gewonde harten achterblijven
Voor hen die gedood zijn
dat er op hen wordt gewacht
hun tranen gedroogd
hun angst voorbij
dat zij mogen rusten in vrede
dat ze mogen staan in licht.
Voor de achterblijvers:
dat recht zal worden gesproken
waarheid boven tafel
dat ze ooit weer ooit vrede zullen voelen
dat ze worden gedragen door anderen
op de momenten dat ze het zelf niet kunnen
door: Claartje Kruijff, voorganger in de Dominicus.
deze blog was eerder te lezen op https://www.facebook.com/pages/Blog-Claartje-op-de-rand-van-de-kerk/221855177983043?fref=ts Een blog op de rand van de kerk. Zins- en zijnsvragen. Met een been binnen en een buiten de kerk schrijft Claartje hier wekelijks een blog over dingen die haar bezighouden (en wellicht anderen ook).
Volg ons op