Marinus van den Berg was op 26 september onze gast in de grote zaal. Hij vertelde hoe hij zijn eigen leeftijd beleeft en beantwoordde vragen uit de zaal. Aan het einde van elke dag schrijft hij een column. Hieronder lees je de column van Marinus waarbij hij verslag doet van zijn dag en ook vertelt over wat hij in de Dominicus heeft ervaren.
Ze gingen naar een dorp in de buurt van Marrakech. Zij die naast mij zat was al vaker geweest maar “mijn moeder gaat voor het eerst.” Die vrouw met haar zwarte haar leek me door haar stemklank een echte Rotterdamse. Was haar vader van Marokko verliefd geraakt op deze heldere Rotterdamse? We zaten op de trein te wachten. Ik kon het niet zomaar vragen. En waar gaat u heen vroeg de jongste met haar hoofddoek en haar mooie nieuwe roze rolkoffers. Mijn beschadigde Hema-koffertje stak er afgeleefd bij af. Ik ga naar Amsterdam om met mensen te spreken over het leven van je eigen leeftijd. Kun je je eigen leeftijd leven…” “Da’s een goeie ,”zei de moeder lachend.” “Lachen is de kortste afstand tussen mensen” heeft president Kennedy eens gezegd. Trump kon nog niet eens lachen. Het staat in Amsterdam te lezen bij het cafe Karpershoek als je vanaf het CS via al die fietsen de Spuistraat inloopt. “ Leef je eigen leven…” zeiden de vrouwen als groet toen de Intercity Direct van 12.11 binnenreed. Het klonk als een refrein voor een lied: Leef je eigen leeftijd. De samenkomst was in de bovenzaal waar eens het dagboek van Dag tot dag onder redactie van ds Wim Janssen werd gepresenteerd. (1) Dat is al weer jaren geleden. Ik was op Spuistraat 12: “de bredere trap was voor de paters en de kleinere voor de dienstmeiden,” zei de vrouw die me ontving. Ook al weer jaren geleden. Er waren broodjes en er was te drinken. We begonnen met een lied om ons warm te zingen. Daarna gingen de bezoekers in kleine groep uiteen: denk eens na en schrijf op wat je ” innerlijke leeftijd is,” was de hoofdvraag…Intussen kon ik zo maar bijna een uur in de Dominicuskerk zitten – die snoepdoos van Cuypers – “Deze plaats is heilig….” staat er op de muur. Ik keek naar het wandkleed dat er nu te zien is. Ik zag een stroom die door een veelkleurige wereld gaat. Ik keerde in mijn ziel, mijn innerlijk archief, terug naar de Ijssel, naar Wijhe, waar ik geboren ben en waar ik een week eerder een dubbeljubileum vierde 70 jaar leven en 40 jaar priester. De dag begon vanaf het station met een bezoek aan het graf van mijn oud geworden ouders. “Ze zijn in vrede” staat er op hun grafsteen. Ik zocht er niets maar kwam er mijn dank voor het leven brengen. We liepen daarna met zo’n 4o zeer verschillende mensen naar de Boerhaar. We kwamen samen in de nu succesvolle sfeerzaal Logtenberg. In mijn jonge jaren een parochiezaal waar gymnastiekles werd gegeven. Een zaal waar bruiloftsmaaltijden en begrafenismaaltijden mijn familie waren. Toneelavonden en nog veel meer. Het kon er broeien. We gingen naar de Willibrordkerk waar ik in 1947 werd gedoopt. Er passeerden allerlei leeftijden – levensgebeurtenissen – levenstijden -terwijl ik daar alleen in de mooiste kerk van Amsterdam zat. Wat ziet die kerk er schoon en onderhouden uit. Ik las inmiddels verder in een verrassend boek van een Duitse vrouw over vergeven. (1) Hoe ga je om met wat niet goed was, waar je je schuldig over voelt of ook bent? Ook die vraag hield me bezig in dit jaar waarin ik vooruitkijk door ook terug te kijken. ook ik ken mijn schaamte en falen. Ik ontdek toekomst via het verleden. Ik kan vooruitkijken via de weg van omzien en terugzien. Via pijn aan te kijken. Leeftijd valt niet samen met kalenderleeftijd en de beelden die anderen daarvan hebben en die ik er ook van had toen ik jong nog voor het eerst van Schiphol naar Londen vloog, waar een internationale vredes-conferentie was met o.a. Marga Klompe. Dat was in 1974. Ik las, omringd door glas in lood heiligen, keek rond en genoot van het alleen zijn op deze plaats waar verhalen van wat vervlogen tijden lijken te zien en te horen zijn. “Ook hier vallen gaten,”zei iemand. Zoals bijna overal. “Niets aan te doen…..” Hoeveel plaatsen zoals deze Dominicus en de Willibrordkerk in mijn geboorteplaats zullen over 25 jaar nog open zijn? Niemand weet het. We leven in spannende tijden. Ik kreeg een mooi boek over de mensen van deze kerk die vrijzinnig en kritisch en oecumenisch wordt genoemd en waar de nieuwe theoloog des vaderlands werkt (2) Ik las de kritische bijdrage van theoloog Eric. (3). “Is men hier niet wat “selfish” wat weinig verbonden met de wereldkerk? Ik was er een middag te gast. Mocht iets delen en luisterde. Ik noemde nog het boek van Frits Spits, De Standaards van Frits Ik met o.m de rapper Ali B. (4) Bij het eerste gehoor anders dan Huub Oosterhuis of toch niet…… In de avond luisterde ik naar Fresku Angst een lied om je niet door angst te laten leiden. Leef je eigen leeftijd, laat je niet leiden door angst. Overal vallen gaten……of zijn er overal mensen die levend hun eigen leeftijd leven…..niet geleid door angst maar door hoop. Leef je eigen leven in verbinding met de beweging van hoop en liefde. Het klinkt mooi maar vraagt om moed. Altijd weer. Er waren nog broodjes over die naar het Leger des Heils zouden gaan. Ik deed een paar heerlijk belegde bruine boterhammen in mijn groene Oxfam trommeltje. Ze smaakten heerlijk toen ik met de forensen van 16.51 terugreisde en we op geplande tijd aankwamen. Maar ik had aan een andere tijd geproefd van mensen met tijd voor elkaar. Mensen die samenkomen en luisteren naar elkaar als de vraag wordt wie was je vader, wie was je moeder…… Luisteren naar verhalen die je helpen te verstaan waarom er in deze kerk het Onze Vader niet meer wordt gebeden. Misschien omdat er een schreiend verlangen is naar een Abba, een thuiskomen waarin je gekend zonder een moeten gekend wordt . Zonder druk en kwelling. “Zit ik dood aan de grond, jij bent daar,” vertaalt Gerard Swüste (5) Leef je eigen leven met elkaar en de Levende geeft je een por en zegt dat is een goeie. De Algoede in het goede.
Marinus van den Berg publiceerde in september Na-werk-tijd, uitgeverij ten Have over zijn eerste pensioenjaar.
“Laat je niet opsluiten in de nog tijd maar ontplooi je nu. “
(1) Svenja Flasspohler: Vergeven, omgaan met onrecht , Uitgeverij ten Have,Utrecht 2017
(2) Claartje Kruijff (1974) zie www.claartjekruijff.nl
(3) Erik Borgman, De eigen aard van de Dominicus, in : ‘Verbinden en verdiepen’, Skandalon, Vught 2015
(4) Frits Spits, De Standaards van Spits II, Luitingh Sijthoff, Amsterdam 2017
(5) Gerard Swüste, Altijd hetzelfde lied, Skandalon 2015
Volg ons op