Datum/Tijd
zo 24-08-2014 / 11:00
Va-care, leeg worden, ruimte laten, is een centraal thema in bezinnende tradities. Ruimte heeft een intrinsieke warde, en is ook van belang om wat erbinnen kan ontstaan. Bijvoorbeeld een waarachtige ontmoeting met een a/Ander of de natuur, of een wederzien (weder-voelen) van ons eigen verlangen daarnaar. We lezen passages uit China, Japan en Engeland. En ook die van de negentiende-eeuwse Nederlandse dichter Hendrik Doeff: ‘Laat mij je armen – snel als bliksemschichten, lenen – als hoofdkussen op mijn reis’.
Commentaar: Annewieke Vroom. Met ingang van het nieuwe Dominicusjaar maakt Annewieke deel uit van het liturgisch team.
Annewieke is godsdienstfilosoof aan de Faculteit der Theologie aan de Vrije Universiteit. Ze geeft filosofie aan de opleidingen religiestudies en islam. Ze komt uit een gereformeerd nest waarin de traditie met liefde is overgedragen. Ze leerde de Dominicusgemeente kennen via studentenpastor Ton Honig. Een sterke herinnering is dat hij op enig moment tijdens een overweging zijn arm in de lucht stak en riep, ‘en niemand kan zomaar zichzelf liefhebben, daar heb je anderen voor nodig’. De afgelopen jaren ging ze jaarlijks een keer voor en raakte ze enthousiast -zeg maar gerust dolenthousiast- over het team en de kerk en wat er voor wind er mag waaien. Ze is ook betrokken (geweest) bij verschillende zen-boeddhistische gemeenschappen in Amerika, Japan en Europa. Dit omdat ze er onderzoek naar deed, maar het begon bij een verlangen. Een beetje meer ‘Zen’ mocht haar christelijk leven wel zijn, als in ‘zijn waar je bent’. Daar is een begin om richting een wereld van vrede te bewegen. En dan – ‘The sound of prayer is singing and dancing’, zoals een oude zen-tekst het zegt.
In de serie zomerdiensten Wat mij raakt
Volg ons op