12 okt t/m 16 nov 2014 –
‘Van binnen opgerekt worden’
Serie diensten over innerlijke ruimte.
Waar haalde Jezus het vertrouwen vandaan om zo doelgericht te leven als hij gedaan moet hebben? Wat gaf hem de moed tot die radicale keuzen en uitdagende uitspraken? De vrijmoedigheid en echtheid die uit zijn woorden en daden spreken zetten ons op het spoor van innerlijke ruimte. Zoals ook andere mensen ons raken door de ontvankelijkheid in hun levensbenadering. Etty Hillesum noteert in haar dagboek: ‘Veel van wat je doet is toch imitatie of ingebeelde plicht of valse voorstelling van hoe een mens moet zijn. De enige zekerheid hoe je moet leven en wat je moet doen, kan toch alleen maar opstijgen uit die bronnen die daar bij jezelf in de diepte borrelen.’
Af en toe is er een moment van stilstaan, van waarneming van je zelf en je levensproject. Dan raken denken en doen op de achtergrond. Deze contemplatieve momenten overkomen ons; vaak als ons leven in de war wordt geschopt. Of wanneer we zelf ruimte maken voor stilte en aandacht. Het is alsof de werkelijkheid dan tot ons spreekt.
Vaak genoeg blijken mensen (pas) in het aangezicht van de dood die innerlijke ruimte op het spoor te komen. Als alle spanningen van het leven, waar steeds tussen heen en weer bewogen werd, door de radicaliteit van dit einde oplossen in verzoening. Bekende spanningsvelden zijn bijvoorbeeld: doen en laten, geven en ontvangen, vergeven en vergeten, ik en de ander, geloven en weten.* De kunst van het sterven wordt daardoor wel de kunst te leven genoemd. Stel dat je die leefruimte al tijdens het leven zou kunnen vinden?!
Aan de hand van fragmenten uit de Bergrede en andere teksten gaan we op zoek naar wat die innerlijke ruimte voedt en wanneer deze onder druk komt te staan.
* ontleend aan Carlo Leget, Ruimte om te sterven (Lannoo 2013). Door dit boek is ook het idee voor deze serie diensten ontstaan.
Volg ons op