In de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw was er veel in beweging, ook in de kerken. In 1964 werd een nieuw team van dominicanen in de Dominicuskerk aangesteld. Zij begonnen met hervormingen in de geest van die tijd. De Rooms Katholieke parochie Dominicus die aan de orde van de dominicanen was toevertrouwd, was aan het verkommeren, omdat de binnenstad ontvolkte en de ontkerkelijking toenam. Er was al sprake van sluiting van de kerk. Dat nieuwe team met o.a. Wim Tepe en Jan Nieuwenhuis bracht nieuw leven in deze kerk. Een eerste stap in de vernieuwing van de liturgie was het loslaten van het Latijn en het uitsluitend gebruik van begrijpelijk Nederlands. Verder werden als overbodig of als onbegrijpelijk ervaren rituelen weggelaten. De kerk begon echt vol te stromen toen Bernard Huijbers met zijn koor van leerlingen van het Ignatiuscollege en Fons Vitae in 1966 hier zijn plek vond en het nieuwe repertoire van liederen van Huub Oosterhuis introduceerde.
Er was veel aandacht voor de prediking en de voorgangers gingen in teamverband werken. De zondagsviering kreeg een zeer verzorgde liturgie waarvoor iedere week een heel team borg stond. Vanuit de christelijke traditie ging het op zoek naar verdieping en verheldering van de fundamentele vragen van mens en samenleving. Het besef groeide dat men het niet bij mooie woorden alleen kon laten. In 1969 kwam er op initiatief van de voorgangers met Kerstmis een Open Huis. Dit werd een jaarlijks terugkerend groot feest waar mensen van allerlei slag aan meedoen. In de liturgie kwam meer nadruk te liggen op het gemeenschappelijke karakter van de viering. Daarom werd in 1973 het centrum van de liturgische viering naar het midden van de kerk verplaatst. Ook de kinderen kregen een duidelijke plaats in de vieringen.
In de loop der jaren groeide er een gemeente uit de menigte die van heinde en ver de kerk bezocht. Er ontstond een vaste groep bezoekers en dat vroeg om een democratisch gekozen bestuur dat in 1977 werd ingesteld. Vanuit de gemeente kwamen er allerlei initiatieven zoals een eigen maandblad, de Dominicuskrant, contacten met partnerkerken en verschillende diaconale activiteiten. Zo werd er in 1980 in de kerk een maand lang asiel geboden aan een honderdtal Marokkanen die met uitzetting werden bedreigd. Er ontstond een pastorale werkgroep die de door het bestuur aangestelde pastores ondersteunde en zorgde voor een uitgebreid programma door de week van lezingen en gespreksgroepen. Binnen de gemeente ontstond een actieve vrouwenbeweging en geleidelijk aan verdween de mannelijke dominantie die de Roomse Kerk nog steeds koestert.
Omdat lang niet alle bezoekers een katholieke achtergrond hadden, kreeg de gemeente steeds meer een oecumenisch karakter. In 1979 kwam er voor het eerst een gereformeerde theoloog als pastor: Sieds Prins. Dankzij hem konden er meer gereformeerde voorgangers aangetrokken worden. Vele ontwikkelingen sinds 1964 pasten niet binnen de regels van het bisdom waartoe de Dominicus nog officieel hoorde. Jaren lang kon het bisdom de Dominicus nog als een experiment binnen de Roomse Kerk beschouwen, toch was een breuk onontkoombaar. In 1989 werd de Dominicus zelfstandig en raakte zij los van de Rooms Katholieke Kerk. Het kerkgebouw en de pastorie werden eigendom van de Dominicusgemeente. De restauratie van het gebouw, waarmee direct begonnen was, werd in 1997 voltooid. Tot op de dag van vandaag functioneert de Dominicus in deze kerk en pastorie, dank zij vele vrijwilligers met een aansprekende liturgie op zondag en een uitgebreid gemeenteleven.
Volg ons op